En wat zagen zij niet?

Een kilometer of 20 van Fécamp ligt Étretat. Wereldberoemd om haar prachtige krijtrotsen, met prachtige namen als l’Aiguille, La Manneporte en Antifer. De fotograaf in mij wilde er graag heen en natuurlijk het liefst met mooi weer. Het weer liet zich echter zoals gebruikelijk niet sturen en de plannen erheen te gaan schoven steeds een dag op. Vandaag was mijn allerlaatste kans en jawel de weersvoorspelling was tot vanochtend gunstig. Opgewekt togen we naar Étretat. In de mist, want zoals wel vaker met een voorspelling, kwam hij ook nu niet uit. De foto’s laten dan ook vooral zien wat we niet zagen! Voor mooie plaatjes van de krijtrotsen van Étretat moet ik daarom (met gepaste jaloezie) verwijzen naar door anderen geplaatste foto’s in Google maps.

Étretat is erg toeristisch en niet alleen in de zomer. Maar met een aardig centrum voor een ieder die van souvenirwinkeltjes houdt en/of van oude gevels en woordspelingen. Ik verklap niet bij welke categorie ik me het meest thuis voel.

Over ‘la mer à boire’ valt nog wel iets leuks te vertellen. Wij Nederlanders gebruiken wel eens de uitdrukking ‘een mer à boire’ om aan te geven dat iets heel veel is en daarmee niet gemakkelijk. Dat deden de Fransen ook jarenlang, maar in het hedendaagse frans hebben ze de boel omgedraaid en spreken ze van ‘ce n’est pas la mer à boire’, waarmee het juist weer makkelijk te doen wordt. De oorspronkelijke uitdrukking is trouwens te herleiden tot Socrates en zijn gifbeker (die leegdrinken was immers ook niet makkelijk) en was toen: ‘c’est l’amer à boire’. En fonetisch is het inderdaad geen grote stap van l’amer naar la mer.