Ik vermoed dat iedereen deze twee engeltjes wel herkent. Ze figureren immers vaak in huiskamers, op houten plankjes gekocht bij Ikea of Action, geborduurd of nageschilderd. En we zijn allemaal wel een beetje verliefd op die twee guitige rakkers die als een soort van 16e eeuwse Waldorf en Stätler de omgeving in zich op lijken te nemen en becommentariëren. Maar laat ik nu altijd gedacht hebben dat ik naar Rome (Vaticaan) moest om ze in het echt te kunnen zien. En dat is een grote misvatting mijnerzijds. De engeltjes figureren namelijk op het schilderij ‘De Sixtijnse Madonna’ van (wederom) Raffael en wellicht dat ik daarom in de fout ben gegaan…Sixtijns en Raffael. Maar goed om die engeltjes in het echt te kunnen zien, moet je dus niet naar Rome. En – wat blijkt - helaas ook niet naar Piacenza. In 1513/1514 (het komt niet op een jaar) heeft Raffael de Sixtijnse Madonna geschilderd voor de San Sisto kerk in Piacenza (jawel!). Maar helaas heden ten dagen tref je daar alleen nog maar een replica aan. Ook aardig, maar voor het origineel moet je naar Dresden, of all places. Want in 1754 is het schilderij al verkocht aan een Duitse kunstverzamelaar. We zijn nu in Piacenza en niet in Dresden, dus nemen we met veel plezier genoegen met de replica. Op de oorspronkelijke plek!
Piacenza is trouwens een leuke stad (niet te groot, niet te klein) met een leuk winkelaanbod, de nodige kerken, twee mooie pleinen, een stadsmuur én een heel leuk restaurant waar we gisteren een - mag ik wel zeggen - zeer aangename zondagmiddag hebben doorgebracht. Met lokale specialiteiten, wijn van (ongeveer) hier en als uitsmijter de door de eigenaar aangeboden digestieven, waarvan we niet helemaal zeker weten welke vrucht daar aan te pas is gekomen. Met een ‘we love Piacenza and Italy’ namen we afscheid en hebben nog net Max Verstappen zien winnen op Imola. Het was nog spannend!
Reactie schrijven