De helletocht naar de Eremo di San Marco

Na de nodige dagen slenteren door diverse Italiaanse steden hadden we ernstig behoefte aan een stevige wandeling door de natuur. Nu doen de Italianen - voor zover wij hebben kunnen ontdekken - niet echt aan uitgezette rondjes. Vandaar dat we onze toevlucht zochten tot een langeafstandswandelpad met voor ons als eindbestemming de Eremo di San Marco. Dezelfde weg heen als terug, maar van de andere kant ziet alles er toch weer anders uit. De Eremo blijkt een (door mensen gemaakte) ‘grot’ die in de twaalfde eeuw het toevluchtsoord was voor een lokale edelman. Vandaar de naam Eremo (hermitage). Heeft verder niets met San Marco te maken, behalve dan dat de grot in de Colle de San Marco is uitgehouwen. Een kleine eeuw later (13e eeuw) hebben cisterciënzer monniken een klooster gesticht en ook een façade voor de grot gebouwd, waardoor het geheel sindsdien van een afstandje lijkt op een kerk, compleet met klokkentoren. Met een telelens of verrekijker is het ook vanuit Ascoli Piceno te zien (zie foto).

Tot zover de bestemming, nu de reis. Volgens Confusius immers het belangrijkst. Het moet gezegd: de reis was pittig. Het bordje beloofde ons dat we in 1 uur en 15 minuten op onze bestemming zouden zijn. Dat werd een minuut of twintig meer. Of dat iets zegt over die aanduiding dan wel over onze conditie laat ik natuurlijk in het midden. Feit is wel dat het pad steil omhoog liep. En als ik zeg steil, dan bedoel ik ook steil. En steil onhoog betekent ook, het zal niemand verbazen, steil naar beneden. Zo mogelijk nog lastiger. Na een valpartij kwalificeerde ik het als een ware helletocht. Gelukkig bleek de bestemming de moeite waard. We kregen een geweldige uitleg over de historie van de grot in een mengeling van Engels, Frans, Italiaans en met handen en voeten door een van de vrijwilligers van de Templari Cattolici d’Italia. Hij poseerde zo trots als een pauw. En als kers op de taart een prachtig uitzicht over de stad. Super toch!