De meren op de grens van Zwitserland met Italië stonden bekend om de grote hoeveelheid regen die daar (ook) in de zomer naar beneden kwam. Zo ook het Comomeer. Indertijd te mijden als je tenminste zeker wilde zijn van de zon. Gelukkig is daar nu niets van te merken. Stralend blauwe lucht, koud windje. Kortom heerlijk wandelweer. Gisteren had ik bij aankomst bij het appartement een richtingaanwijzer gezien naar de/een Madonna de la Fontana. Dat leek een leuke bestemming voor het eerste deel van de wandeling. De zoektocht naar Maria kon beginnen. Helaas werden we halverwege de klim (Maria’s zoeken het altijd hogerop) genadeloos de verkeerde kant uitgestuurd. Ons vasthoudend en optrekkend aan de restanten van een stenen muurtje klommen we omhoog (30 verdiepingen volgens de stappenteller). Eerst was er nog iets dat op een pad leek, maar toen we ook dat achter ons hadden gelaten, was het geen tijd meer voor foto’s, maar voor google maps. Helaas Maria bleek zich schuin achter ons te bevinden. En naar beneden was zonodig nog lastiger! Het juiste pad bleek dan weer én beter begaanbaar én ons te voorzien van mooie vergezichten. Maria viel daarentegen wat tegen. Afgedaald naar het centrum van ons dorp (Acquaseria) was het tijd voor de tweede uitdaging van vandaag. Te voet naar het volgende dorp (Rezzonico) en daarbij de doorgaande weg vermijden. Italianen rijden immers als gekken. Ook op een smalle tweebaansweg binnen de bebouwde kom. En weer een helaas….de parallelweggetjes langs het meer liepen steevast dood. Onder het motto beter ten halve gekeerd dan helemaal dood, dan toch maar met de auto naar Rezzonico. De beste beslissing van vandaag. Rezzonico is een nog redelijk authentiek middeleeuws dorpje met zeer smalle straatjes (je zult daar je vakantiewoning hebben!), een kasteel dat de hele omgeving domineert én een prachtige plek waar vroeger de vissers hun latijn kwamen oefenen en misschien ook tegenwoordig nog wat vissen. Anders weet ik niet waar die rare krukken in het water voor dienen.
Reactie schrijven