Les Pleurants

Normaal gesproken ben ik geen fan van een ‘musée des beaux arts’. Er valt gewoon veel teveel te zien voor mijn spanningsboog. Muren van boven tot onder vol met schilderijen, zalen gevuld met sculpturen. Help! Maar helaas, om de Pleurants te zien, moest ik wel naar het museum voor de schone kunsten in Dijon. De twee graftombes met ieder een stoet met rouwende figuurtjes (want daar hebben we het over) staan nu eenmaal sinds jaar en dag opgesteld in de mooiste zaal van het paleis van de hertogen van Bourgondië  (thans – je raadt het al – het museum van …). Saillant detail, de tombes staan in dezelfde zaal waar ooit die bewuste hertogen de meest exorbitante feesten organiseerden. De Franse revolutie ternauwernood overleefd, maar inmiddels prachtig gerestaureerd, staan ze daar te glimmen. De trots van het vakmanschap van de Lage Landen. Het waren namelijk de beeldhouwers Claus Sluter en zijn neef Claus de Werve, beiden uit Haarlem, die in de XVe eeuw aan de wieg hebben gestaan van deze prachtige figuurtjes van albast. Zoals gezegd sieren ze twee graftombes, de ene voor Philips de Stoute en de ander voor zijn zoon Jan zonder Vrees en diens vrouw Margaretha van Beieren. 

Na Jan kwamen nog een paar hertogen: Philips de Goede en Karel de Stoute (in het Frans: de Roekeloze), maar na die laatste, was het wel gedaan met het succes van de roemruchte mannen van Bourgondië. Karel zal die bijnaam ook niet voor niets hebben gekregen. Hun portretten hangen trouwens mooi bij elkaar in het museum, met in hun midden de enige vrouw die er blijkbaar indertijd ook toe deed: Isabella van Portugal, de derde (!) vrouw van Philips de Goede. Bourgondië kwam in Spaanse handen en de rest is geschiedenis.

Ps 1 Claus Sluter heeft een fraai standbeeld gekregen op een van de binnenplaatsen van het paleis (zie foto).

Ps 2 De rest van de collectie in het museum bevestigt mijn bias voor wat betreft musea der schone kunsten. Maar die Pleurants….